Miniaturka (przeprosinowa) nr 1

MINIATURKA DRAMIONE

 UWAGA: Pisane pod wpływem silnych emocji!

~*~

Mężczyzna wolnym krokiem podszedł do lustra.

Przejechał wzrokiem po swojej twarzy, trochę dłużej zatrzymując wzrok na bliźnie na policzku.

Blizna ta była jedyną pamiątką po kobiecie, którą kochał...

Potrząsnął głową, starając się wyrzucić wspomnienie czekoladowych oczu z głowy.

Ociągając się nieco ruszył w stronę zawalonego papierami stołu.

Usiadł i wziął pióro do ręki chcąc podpisać jakieś dokumenty.

Pióro prawie dotknęło pergaminu, gdy mężczyzna gwałtownie wstał i z dzikim krzykiem zrzucił swoją pracę na podłogę.

Jednym ruchem przewrócił stół.

W jego oczach przez sekundę można było zobaczyć łzy, bo to właśnie przez tę pracę stracił ukochaną.

Sens jego życia odszedł tylko, dlatego, że on tak dużo czasu poświęcał pracy...

Mężczyzna wściekły podszedł do szafy.

Wziął kurtkę i złapał kluczyki od motoru.

Zmieni pracę i odzyska ukochaną!

Z takim postanowieniem ruszył w stronę drzwi od mieszkania.

Gdy jego ręka złapała za klamkę, jego niedawno kupiony telefon zadzwonił.

Mężczyzna chciał zignorować ten dźwięk, ale po muzyczce poznał, że dzwoni do niego nowa pani Zabini.

Przewrócił oczami i odebrał.

-Draconie Lucjuszu Malfoyu! -Krzyknęła Ginewra Zabini, gdy mężczyzna przyłożył telefon do ucha.- Pamiętasz może jeszcze, Hermionę Granger?!

-Pamiętam. -Powiedział głosem wypranym z emocji.

-Tak więc Hermiona niedługo przestanie być Hermioną Granger! Od przyszłego miesiąca będzie Hermioną Weasley! -Krzyczała wściekła pani Zabini.- Musisz z nią porozmawiać!

Mężczyzna nie zwracając uwagi na dalsze krzyki kobiety odłożył telefon na mały stoliczek.

Czuł się tak, jakby ktoś wyciągnął z niego serce, przeciął je na pół, jedną połówkę zabrał a drugą z powrotem włożył do jego klatki piersiowej.

Słowa rudowłosej szumiały mu w głowie.

Jego ukochana żoną tego rudzielca?!

O nie!

Mężczyzna złapał pierwszą rzecz, jaka wpadła mu w ręce i z dzikim krzykiem rzucił ją o ścianę.

Jego martwe serce nagle zaczęło bić kilkanaście razy szybciej niż normalnie.

Powoli podszedł do ściany zdając sobie sprawę z tego, czym rzucił.

Uklęknął koło rozbitej ramki ze zdjęciem.

Przedstawiało ono jego ukochaną, jego, Ginny Zabini (wtedy jeszcze Weasley) i Blaise'a Zabiniego.

Po jego policzku spłynęła pojedyncza łza...

Byli wtedy tacy szczęśliwi!

Mężczyzna wyciągnął różdżkę i szepnął zaklęcie naprawiające.

Po chwili stało przed nim naprawione zdjęcie.

Odstawił fotografię na jej miejsce i niczym burza wypadł z mieszkania.

-Jestem Malfoyem a Malfoyowie zawsze dostają to, co chcą. Ja chcę ją -syknął wsiadając na motor.

~*~

Uderzenie.

Błysk świateł.

Krzyk ludzi.

Pisk opon hamującego auta.

Nieprzytomne ciało padające na drogę.

Młody Malfoy ciężko ranny w wypadku…

~*~

Ciemność.

Wszędzie ciemność…

-Gdzie ja jestem?! –Krzyknął mężczyzna.

Na swoje pytanie nie uzyskał odpowiedzi.

Był sam…

Był sam a ciemność była wszędzie.

~*~

Dotyk…

Ktoś trzymał jego prawą dłoń.

Pociąganie nosem…

Ktoś koło niego płakał.

Głos…

Ten piękny głos anioła…

-Draco, proszę obudź się… -szeptała jego anielica.

Mężczyzna chciał otworzyć oczy i przytulić swojego anioła, ale nie mógł ani się poruszyć, ani nic powiedzieć.

Szarpał się, ale ciemność nadal go więziła.

~*~

-Draco, proszę obudź się… -szeptała kobieta wciąż płacząc.

Hermiona Granger (wkrótce Weasley) siedziała na krawędzi łóżka Malfoya i trzymała go za rękę.

Mężczyzna był nieprzytomny od trzydziestu dni.

Już jutro brązowowłosa kobieta miała wyjść za kogoś, kogo nie kochała a jej ukochany wciąż się nie obudził, aby przerwać jej ślub…

-Przyjdę jutro przed ślubem… -Szepnęła, wstając i rękawem bluzki ścierając łzy.

~*~

W dzień ślubu Hermiony Granger i Rona Weasleya zdarzył się kolejny wypadek.

Tym razem wypadek miała panna młoda, gdy rano jechała odwiedzić swojego prawdziwego ukochanego w szpitalu…

~*~

Ciemność nareszcie znikła…

Stopy mężczyzny dotknęły czegoś miękkiego.

Gdy spojrzał w dół, zobaczył chmury.

Czyżby był w niebie?

Na to wygląda.

Po chwili podniósł wzrok a to, co zobaczył, było najpiękniejszym widokiem w jego życiu…

Stała przed nim jego ukochana.

Jego Hermiona Granger.

Uśmiechnął się i złapał kobietę za rękę.

Ruszyli uśmiechnięci w stronę wielkich białych schodów.

Schodów do nieba.

Ich wspólnego nieba.

~~*~~

Dziękuję najwspanialszej becie na świecie za sprawdzenie ; * 

Przepraszam was za to, że jeszcze nie ma czwartego rozdziału ; /

Moja wena ma wakacje i nie wiem kiedy wróci : C

Odwiedziła mnie dzisiaj na chwilkę i tak oto jest miniaturka "przeprosinowa" ^^ 

Mam nadzieję, że nie zapomnicie o moim blogu w czasie kiedy wena będzie na wakacjach ; D

Pozdrawiam,

~~Julia Malfoy~~